เด็กผู้ชายคนนั้น
ฉันพลัดพรากจากเธอมาเป็นเวลานาน 10 กว่าปี
ตั้งแต่พวกเรายังเป็นเด็กเล็ก เราจะวิ่งไล่จับรอบๆบริเวณบ้านทุกวัน
และฉันก็เป็นพี่ใหญ่สุดในบรรดาหลานๆ และ
เป็นพี่ที่ดีของเหล่าน้องๆตลอดมาแม้ว่าจะคนละพ่อแม่ แต่เราก็ยังคงสายเลือดเดียวกัน และฉันก็จะมีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงคอยอยู่เคียงข้างฉัน อยู่เล่นกับฉันตลอดเวลา จนมาวันนึงพ่อและแม่ฉันหอบฉันพาข้ามน้ำข้ามทะเลมาอีกฝั่งหนึ่ง
มาอาศัยแผ่นดินเขาอยู่เพื่อหวังว่าฉันจะคงอยู่สบายในที่แห่งนี้
ตอนนั้นฉันยังจำความได้แต่ยังไม่รู้เรื่องอะไร
ที่ๆฉันเพิ่งมาอยู่เป็นที่ๆใหญ่กว่าที่เก่า มีเด็กๆวิ่งไล่จับกันเยอะกว่าที่เก่า
มีของเล่นใหม่ๆ มีขนมอร่อยๆ ฉันเริ่มจะสนุกและชอบที่นี้เข้าแล้วสิ ฉันเริ่มจะลืมที่ๆฉันจากมาเรื่อยๆ
จนลืมสนิทไปเลย และคิดว่าที่แห่งนี้คงจะเหมาะสมกับฉันแน่ๆ
ฉันคงจะอยู่ที่แห่งนี้ไปจนวันตายของฉัน
เวลาผ่านไป ผ่านไป ผ่านไป เรื่อยๆ อาณาจักรแห่งนี้เริ่มยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ทุกคนมีความสุขพร้อมหน้าพร้อมตา รักใคร่กลมเกลียวกัน มองไปรอบกายฉันเขาเหล่านั้นล้วนมีแต่ความสุข
แต่ฉันไม่ ฉันยังต้อยต่ำกว่าพวกเขาอยู่นี้ ฉันเริ่มไม่แน่ใจกับที่ๆฉันอยู่แล้วสิ
มันไม่ใช่เหมือนตอนเด็กๆแล้ว แต่ฉันจะไม่คิดมาก เพราะหวังว่าอีกไม่นานฉันก็จะยิ่งใหญ่ละมีความสุขเหมือนคนอื่นๆ
ให้ได้ ผ่านไป ผ่านไป ความคิดฉันเริ่มถอยหลังลง
เมื่อฉันเริ่มเห็นอะไรแปลกๆหลายอย่าง ต่างคนยิ่งมั่งมี ความรัก ความสามัคคี
โอบอ้อม อารี เริ่มไม่มีให้กันเหมือนตอนเด็กๆ ตอนที่ฉันเพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่ๆ
ฉันเริ่มดูเหมือนแกะดำ เหมือนสัตว์ประหลาดที่โดนสตาฟเอาไว้หรือไม่ก็เป็นสิ่งที่ไม่มีชีวิตเลย
ไม่มีใครเห็นฉันเลย
ไม่มีใครเรียกชื่อฉันเวลาจะเล่นของเล่น
ฉันเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่าที่ๆเราอยู่และภูมิใจมาตลอดเราเป็นแค่ตัวประกอบในบ้านหลังนี้ที่ไม่ต้องออกแรงทำอะไร
และไม่มีสิทธิ์จะทำอะไร เพราะเป็นแค่ผู้อาศัย
และไม่กล้าออกความคิดเห็นใดๆ ฉันพยายามหลอกตัวเองมาหลายปี
ทั้งที่เข้าใจดีถึงสถานะตัวเอง ฉันพยายามทำให้มันมีความสุข ฉันเชื่ออย่างนั้น
ฉันทนมันอยู่
แต่สิ่งที่ฉันลืมคือ
ฉันไม่เคยคิดถึงที่ๆฉันพลัดพรากจากมาเลย ไม่เคยจะกลับไปหา
น้องชายตัวเล็กที่เคยวิ่งแข่งด้วยกัน เขาวิ่งตามหลังฉันตลอดเพราะเขาตัวเล็กกว่าฉันเยอะ
ฉันจากเขามานานแล้วน่ะ ฉันทิ้งพวกเขามาพีน้อง นานมากแล้วจริงๆ
เพราะฉันมัวแต่หลงใหลความสุขอยู่บนผืนแผ่นดินนี้จนลืมพวกเขาไปแล้ว ฉันจำใบหน้าเด็กผู้ชายคนนั้นไม่ได้แม้จะลางๆก็เถอะ
ดินแดนที่ฉันจากมา10กว่าปี เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ ต้องวิ่งเล่นอยู่คนเดียว ทุกเทศกาล
สงกรานต์ ปีใหม่ เด็กผู้ชายคนนั้นจะออกมาวิ่งเล่นตรงหน้าถนนปากทางเข้าบ้านเสมอ
เพื่อรอคอยว่าฉันจะกลับไปหาเขาหรือเปล่า เขาทำอย่างนี้ทุกปี ทุกปี ทุกเทศกาล
แต่ก็ยังไม่มีวี่แววที่ฉันจะกลับไปเลย ไม่มีแม้แต่ข่าวคราว ทำทำอย่างนี้มาเป็นเวลา10กว่าปี
แล้ว แต่ก็ไม่ได้ข่าวคราวของฉันเลย และฉันก็ไม่ได้ส่งข่าว
ไม่เคยได้มีโอกาสกลับไปหาเขา ไม่เคยกลับไปให้เขาพบว่าพี่ชายที่เคยวิ่งแข่งด้วยกัน
เวลาผ่านไป10กว่าปี
เด็กน้อยโตเป็นหนุ่ม เขาก็ยังคอยชะเง้อคอมองหาฉันเวลาที่มีรถสองแถวผ่านหน้าบ้าน
เขายังมีความหวังที่จะได้เจอฉัน ได้เจอพี่ชายที่ปกป้องเขาได้ เมื่อฉันไม่กลับ
เขาก็จะออกตามหาฉันเอง เขาคงได้รู้ข่าวคราวมาว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหน ณที่แห่งนี้
เขาออกตามหาฉัน
มาพาฉันออกไปจากที่ๆฉันอยู่ตอนนี้ กลับไปสู่ที่ๆฉันควรจะอยู่ กลับไปเป็นพี่ใหญ่เพราะตลอดเวลาที่ฉันไม่อยู่เขาต้องดูแลคนอื่นๆแทนฉัน
เขาทำงานหนักมาตลอด เขาเป็นผู้ใหญ่ เขาดูเป็นผู้ใหญ่
ฉันจะเดินทางกลับไปสู่ที่ๆฉันพลัดถิ่นมา กลับไปมีรอยยิ้มเหมือนตอนเด็ก
กลับไปหัวเราะด้วยกัน กลับไปวิ่งแข่งด้วยกัน
เหมือนตอนเด็กที่ฉันจะเป็นฝ่ายชนะตลอดเพราะฉันตัวใหญ่กว่าเขา แต่ตอนนี้
เด็กผู้ชายคนนั้นโตกว่าฉันแล้วและเขาก็วิ่งนำหน้าฉันไปแล้ว